پیدایش پلاستیک و تاریخچه اولیه

پلاستیک‌ها به‌طور کلی به مواد مصنوعی اطلاق می‌شوند که از پلیمرها ساخته شده‌اند، و اولین پلاستیک‌های تجاری در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ تولید شدند.

۱۸۶۲: پارکسیلن (Parkesine)
«الکساندر پارکز» انگلیسی نخستین پلاستیک مصنوعی به نام پارکسیلن را تولید کرد. این ماده اساساً از سلولز (یک پلیمر طبیعی) ساخته شده بود، اما در آن زمان چندان تجاری نشد.

۱۹۰۷: باکالیت (Bakelite)
در این سال، شیمیدان بلژیکی-آمریکایی «لئو بائرلند» اولین پلاستیک سنتزی واقعی به نام باکالیت را ساخت. این پلاستیک به عنوان اولین پلاستیک ترموست که می‌توانست در دماهای بالا تغییر شکل دهد و به عنوان عایق الکتریکی مورد استفاده قرار گیرد.

۱۹۳۰: نایلون و پلی‌اتیلن
در دهه ۱۹۳۰، دو دستاورد مهم دیگر در صنعت پلاستیک به وقوع پیوست. نخستین پلاستیک نساجی مصنوعی (نایلون) توسط «والاس کاروترز» در آزمایشگاه DuPont اختراع شد. همچنین، پلی‌اتیلن (PE) در سال ۱۹۳۳ توسط «الکساندر هیم» در بریتانیا کشف شد. پلی‌اتیلن به عنوان یکی از مواد اولیه بسیار مهم در تولید ظروف پلاستیکی مورد استفاده قرار گرفت.

انقلاب پلاستیک در دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰

در این دوران، مواد پلاستیکی با ویژگی‌های متنوع‌تر و ارزان‌تر به تولید انبوه رسیدند و به یکی از مواد اصلی در بسیاری از صنایع تبدیل شدند.

۱۹۴۰: اختراع پلی‌استایرن (PS)
«هارولد کروسفیلد» در ۱۹۴۰ پلی‌استایرن را اختراع کرد. این پلیمر که سبک و شکننده است، به‌ویژه برای تولید ظروف یکبار مصرف مناسب بود. ظروف پلی‌استایرن به‌طور گسترده‌ای برای تولید فنجان‌ها، بشقاب‌ها و بسته‌بندی‌های مواد غذایی به کار رفتند.

۱۹۵۰: تولید انبوه پلی‌اتیلن
پلی‌اتیلن که یکی از ساده‌ترین و مقاوم‌ترین پلاستیک‌ها است، برای اولین بار در دهه ۵۰ در مقیاس صنعتی تولید شد. این ماده از زمان تولید انبوه، پایه اصلی در تولید انواع کیسه‌ها، بطری‌ها، ظروف یکبار مصرف و لوازم خانگی پلاستیکی شد.

۱۹۵۷: تولید ظروف فوم پلاستیکی
در سال ۱۹۵۷، «جان نیلسن» از شرکت DOW Chemical تکنیک تولید پلی‌استایرن فومی را ابداع کرد. این تکنیک سبب تولید ظروف فومی پلاستیکی شد که به دلیل سبکی و عایق حرارتی برای بسته‌بندی غذاهای داغ بسیار مناسب بودند. ظروف فومی پلاستیکی به‌طور گسترده‌ای در رستوران‌ها و فست‌فودها استفاده شد.

رواج و توسعه ظروف یکبار مصرف پلاستیکی (دهه ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰)

از دهه ۶۰ به بعد، استفاده از ظروف یکبار مصرف پلاستیکی به طور چشمگیری در جوامع صنعتی و کشورهای در حال توسعه گسترش یافت.

دهه ۱۹۶۰: استفاده گسترده در صنعت غذا
ظرف‌های پلاستیکی یکبار مصرف به سرعت در صنعت مواد غذایی و بسته‌بندی رواج پیدا کردند. فنجان‌های قهوه، بشقاب‌ها، بسته‌بندی‌های ساندویچ و ظرف‌های غذای سریع به‌طور گسترده‌ای از پلاستیک‌های یکبار مصرف تولید می‌شدند. این ظروف نه تنها هزینه پایین تولید داشتند، بلکه حمل و نقل و ذخیره‌سازی آسان‌تری هم داشتند.

دهه ۱۹۷۰: شروع نگرانی‌ها درباره آلایندگی پلاستیک‌ها
با افزایش مصرف و تولید ظروف یکبار مصرف پلاستیکی، نگرانی‌ها در مورد اثرات زیست‌محیطی آن‌ها شروع به افزایش کرد. پلاستیک‌ها به دلیل غیرقابل تجزیه بودن، به تهدیدی جدی برای محیط‌زیست تبدیل شدند.